ქართული ხალხური საკრავები — ცნობილია უძველესი დროიდან, როგორც
წესი, სიმღერის ან ცეკვის თანხლების ფუნქციით. უძველესი არქეოლოგიური ცნობა
ქართული საკრავის შესახებ, მიეკუთვნება ძვ.წ.-ით XV ს.
[1]. ძველ ქართულ ლიტერატურულ წყაროებში საკრავთა 100-ზე მეტი დასახელებაა შემონახული.
საქართველოში ხალხური საკრავების სამი ჯგუფია ცნობილი:
- ჩასაბერი საკრავები - სალამური (უენო და ენიანი), გუდასტვირი (აჭარაში — ჭიბონი), სოინარი (ლარჭემი);
- სიმებიანი: ჩამოსაკრავი - ფანდური, ჩონგური ჩანგი ხემიანი — ჭუნირი, ჭიანური;
- დასარტყამი: დოლი, დიპლიპიტო, დაირა.
საქართველოში ასევე გავრცელებული იყო სხვა ხალხთა საკრავები: ქამანჩა, საზი თარი, ზურნა, დუდუკი და სხვ.
No comments:
Post a Comment